Odpowiednio zbilansowana dieta tyczy się zarówno zwierząt, jak i ludzi. W hodowlach jest ona o tyle ważna, że ma decydujący wpływ na jakość produktu finalnego. Dlatego też tak istotną częścią procesu odżywiania dobrostanu jest właściwe wykorzystanie tzw. pasz treściwych.

Pod pojęciem tym rozumiemy wszystkie te produkty, które cechuje wysoka zawartość białka oraz energii. Przemysł paszowy pod tym względem opiera się na całej gamie różnorodnych składników. Zdecydowanie największą część stanowią zboża. Podstawową ich zaletą jest wydajność, czyli ostateczna wielkość suchej masy. Oto najpopularniejsze przykłady.

• Żyto i pszenżyto – jedno z najpopularniejszych zbóż o stosunkowo małych wymaganiach, jeśli chodzi o uprawę. Jako pasze zaleca się je stosować wyłącznie w przypadku dorosłych osobników, ze względu na obecność polisacharydów nie skrobiowych, które posiadają właściwości anty odżywcze.
• Pszenica – sytuacja odwrotna. Zboże niezwykle wartościowe energetycznie, jednak bardziej wymagające pod względem uprawy. Mimo to w rolnictwie cieszy się wciąż niesłabnącą popularnością. Szczególnie przy hodowli drobiu i trzody. Zastosowanie znajdują tu wszelkie odmiany pastewne.
• Owies – zboże o nieco mniejszej wydajności. Stosunkowo niewielka wartość energetyczna w porównaniu do ilości plew. Stosowany głównie przy żywieniu królików i koni.
• Kukurydza – roślina niezwykle bogata w tłuszcz. Doskonała pasza dla niosek. Reguluje bowiem zawartość kwasu linolowego i karotenoidów w żółtkach jaj. Odpowiednia także dla brojlerów indyczych i kurzych. Co ciekawe, nie zalecana przy hodowli kaczek, gdyż odpowiada za przyrost tłuszczu złej jakości.
• Sorgo i proso – nieco zapomniane i niedoceniane współcześnie zboża. Pod względem właściwości odżywczych sorgo przypomina kukurydzę, proso zaś – owies. Zastosowanie jest również podobne.

Wybór przemysłowych pasz treściwych jest oczywiście znacznie większy. Jak jednak widzimy na powyższym przykładzie, każda z nich powinna być stosowana odpowiedzialnie i z rozwagą. Najlepiej sprawdzają się one u zwierząt monogastrycznych, w przypadku przeżuwaczy natomiast wykorzystywane są raczej jako uzupełnienie diety.