Biegi w klimacie kotłowni
Nietrudno zgadnąć, że im mocniej pracują nasze płuca, na przykład podczas długiej serii na siłowni albo podczas biegu czy jazdy na rowerze, tym większy jest zakres obiegu powietrza atmosferycznego z zewnątrz do płuc i z powrotem. Jak ocenić lekkomyślność biegaczy-amatorów, którzy urządzają sobie przebieżki po chodnikach wzdłuż zapylonych ulic? O ile więcej pyłów wchłania taki biegacz w porównaniu z człowiekiem spokojnie spacerującym w tej samej okolicy?
Kiedy poddajemy organizm wysiłkowi, potrzebujemy więcej tlenu! A co zapewniamy swoim płucom, mózgowi, czerwonym ciałkom krwi, mięśniom biegając czy jeżdżąc zbyt szybko na rowerze wzdłuż zanieczyszczonych spalinami ulic? Z każdym głębszym wdechem wciągamy do płuc węgiel, siarkę, ołów i inne trujące pyły. W jakiej formie będzie ten organizm po kilku latach takiej „chemicznej zaprawy”?
Nieskuteczna samoobrona
Organizm broni się przed pomysłem swojego „właściciela” zmuszającego narządy wewnętrzne do wysiłku w nieprzyjaznym środowisku. W piśmie The American College of Sports Medicine opublikowano niedawno wyniki eksperymentu porównawczego dwóch grup biegaczy: tych, którzy trenują w środowisku wiejskim z tymi, którzy trenują w mieście. Co się okazało?
Otóż w trakcie biegu po mieście u zawodników wzrasta liczba biomarkerów zapalnych, podczas gdy nie odnotowano tego zjawiska u osób biegających na wsi. Organizmy zawodników biegających po mieście wytwarzają większą liczbę mikrocząsteczek broniących dostępu do tkanek szkodliwym drobnoustrojom. Na dodatek w trakcie biegu po mieście zdecydowanie ulegają osłabieniu funkcje poznawcze, czego nie zaobserwowano u biegaczy wiejskich. Zaobserwowane objawy pozwalają wysnuć wniosek wręcz o szkodliwości biegów ulicznych.
SPIS TREŚCI
